Wyruszamy w trasę pieszo lub rowerem. Proponujemy rozpocząć spacer od platformy widokowej przy ul. Jeziornej. W tym miejscu spoglądamy na jezioro od strony północnej. Poszerzamy swoje informacje na temat jeziora oraz jego mieszkańców na ustawionych tablicach informacyjnych. Idziemy ul. Jeziorną wzdłuż murów obronnych, a dalej w prawo aleją parkową. Po drodze przecinamy dwa mostki na kanale Młynówka dochodząc do ulicy Strzeleckiej skręcamy w prawo. Idąc wzdłuż jeziora skręcamy w ulicę Sportową mijamy przystań klubu żeglarskiego „Sztorm”, stadion sportowy i kąpielisko miejskie.
Kąpielisko to wybudowano w 1927 r. w bardzo rzadkim stylu na Pomorzu oraz Nowej Marchii - stylu alpejskim. Za polem biwakowym skręcamy w prawo idąc brzegiem jeziora po lewej stronie mijamy dawny park. Do dzisiaj choć trudno czytelny zachował się układ parkowych alejek. Ta ścieżka przy brzegu jeziora to promenada spacerowa przedwojennego Barlinka. Ten stary park ma dzisiaj mieszany drzewostan. Na dnie lasu płoży się bluszcz, a jego pędy wspinają się na drzewa. Dominującą rośliną runa jest niecierpek drobnokwiatowy. Jest to roślina o blado żółtych kwiatach i powszechnie znanych „strzelających” owocach. Ojczyzną niecierpka jest Azja Środkowa. Idąc dalej po drodze mijamy mostek, który jest nad strumieniem łączącym jeż. Barlineckie z jez. Uklejno.
Mijając mostek, dochodzimy do pierwszego punktu informacyjnego na ul. Polana Lecha. Tutaj zapoznasz się z informacjami zawartymi na tablicach o skrzydlatych mieszkańcach puszczy oraz o mieszkańcach, którzy większą część życia spędzają w dziuplach. Idąc brzegiem jeziora wchodzimy w tereny typowo leśne. Po kilkuset metrach napotykamy drewniane schody prowadzące w dół po skarpie do źródełka. Jest to pierwsze źródło na trasie, które wypływa z wód podziemnych. Jest to źródło stokowe. Powstało w miejscu, w którym powierzchnia stoku przecina tak zwaną warstwę wodonośną. Obszar alimentacyjny źródła jest to teren, na który spadł deszcz, by potem wsiąknąć w ziemię. Wypływająca woda odbyła długą drogę pod ziemią, filtrując się od ewentualnych zanieczyszczeń. Wyruszając dalej w trasę po drodze mijamy ośrodek wypoczynkowy. Warto się tu również zatrzymać i zapoznać się z niektórymi roślinami ozdobnymi.
Idąc dalej po drodze napotykamy stawy rybne. W przeszłości były to łąki torfowe. Stawy są to z reguły płytkie zbiorniki wodne służące do hodowli ryb. Rośliny występujące w stawie przystosowały się do specyfiki środowiska. Wiąże się to z jesiennym spuszczaniem wód oraz z wiosennym napełnianiem. Idziemy drogą biegnącą miedzy stawami a skrajem lasu. Wchodzimy na teren projektowanego rezerwatu przyrody „Buczyny Barlineckie”. Podążając naszą trasą po lewej stronie napotkamy rynnowe zagłębienie terenu, porośnięte pasem łęgu olszowego. Jest to typ lasu związany z siedliskami wilgotnymi i mokrymi. W runie jest dużo gatunków roślin typowych dla miejsc żyznych i wilgotnych. Dominuje czyściec błotny, kuklik zwisły, sadziec konopiasty. Przemieszczając się naszą ścieżką na jeziorze zauważymy obracające się urządzenie - jest to Areator. Zadaniem areatora jest napowietrzanie wód w strefie przydennej aby uniknąć miejsc beztlenowych stanowiących zagrożenie życia organizmów w jeziorze.
Cały czas znajdujemy się w projektowanym rezerwacie „Buczyny Barlineckie”. Napotykamy dwa typy lasów bukowych. Pierwszy to: Kwaśna Buczyna Niżowa: buki są najczęściej rozłożyste i stosunkowo niskie. Dno lasu pokryte jest „poduchami” mchów, które określają charakter tej buczyny. Ciekawym zjawiskiem jest tu występowanie oryginalnej rośliny: skrzypu zimowego. Ma on proste, nie rozgałęzione, ciemnozielone, zimotrwałe pędy. Drugim typem jest Żyzna Buczyna pomorska: buki są najczęściej wysokie i smukłe. Runo jest bardziej bogate, spotkamy marzankę wonną, borówkę czernicę, zawilce oraz wiele gatunków traw. Na trasie spotkamy tablice informujące nas o charakterystyce lasu bukowego - buczyny oraz o buku interesującym drzewie. Po drodze napotykamy ponownie bagienne lasy olszowe. Runo w nich tworzą gatunki szuwarowe i błotne, najbardziej rzuca się w oczy turzyca błotna.
Zbliżamy się do doliny, gdzie ze zboczy wypływająca woda łączy się w mały strumień. To miejsce to „Boży Dar”. Charakterystyczną jego cechą jest rdzawe zabarwienie gruntu, będące wynikiem wytrącania kwasów humusowych przez jony wapnia. „Boży Dar” jest najbardziej znanym wypływem wód podziemnych w okolicy Barlinka. Tutaj ustawione są kolejne tablice informacyjne mówiące o tym miejscu oraz wybranych zbiorowiskach leśnych takich jak bór sosnowy, łęgi czy lasy olszowe. Niebawem opuścimy tereny leśne. Przed nami po lewej stronie łąka, zbiorowisko półnaturalne. Jest bardzo bogata pod względem flory jak również fauny, a niektóre jej grupy - barwne motyle, pasikoniki chrząszcze dostrzeże bez żadnych trudności każdy uczestnik spaceru.
Na trasie wędrówki miniemy ostatnią tablicę informującą nas o jeziorze Barlineckim. Z tego miejsca można udać się drogą biegnącą w wąwozie i dojść do drogi asfaltowej, skręcamy w prawo idąc cały czas prosto ul. Gorzowską, następnie ul. Niepodległości dojdziemy do rynku. Można również dalej kontynuować trasę w bliskim sąsiedztwie brzegu jeziora w okolicach zabudowań Moczkowa. Dojdziemy również do drogi asfaltowej skręcamy w prawo i idąc prosto spotkamy się w obu przypadkach na rynku. W ten sposób przebyliśmy trasę 10 km.